ΟΙΚΟΣΕΛΙΔΑ      ΟΔΟΣ ΗΡΩΩΝ      ΕΞΩΚΛΗΣΙΑ      ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ      ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ     ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ     ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ     ΑΡΘΡΑ     ΦΩΤΟ-ΞΥΛΟΤΥΜΒΟΥ     ΦΩΤΟ-ΚΑΤΟΧΗ   

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ   -    ΚοινοτικΟ ΣυμβοΥλιο ΞυλοτΥμβου    -      ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ    -   ΧΡΗΣΙΜΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ     -    ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΣΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ

Back  Η Ευρώπη υποδέχεται τον Αττίλα...
Εκτός απροόπτου και αν καμφθούν οι αντιδράσεις της Αυστρίας

Με επιβράβευση της Αθήνας και της Λευκωσίας, αφού αυτόβουλα αχρήστευσαν το βέτο

TOY ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

Στην κορύφωση της κρίσεως των σχέσεων της Ελλάδας με την Τουρκία, κατά τις συνομιλίες της Λωζάνης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος ερώτησε τους επιτελείς του περί της ενδεδειγμένης αντιμετώπισης της τουρκικής αυθάδειας και στρεψοδικίας. Πήρε την εξής τολμηρή αλλά θυμόσοφη εισήγηση από τον τότε ειδικό σύμβουλό του Άγγελο Ιωαννίδη, παλαιό Κωνσταντινουπολίτη: «Το πρόβλημα των σχέσεών μας προς την Τουρκία», είπε στο Βενιζέλο, «είναι πρόβλημα ανδρισμού. Αν τους δείξουμε τον ανδρισμό μας, μας δείχνουν τα οπίσθιά τους. Αν τους δείξουμε τα οπίσθιά μας, μας δείχνουν τον ανδρισμό τους». (Αντί της λέξης «ανδρισμός», ο Ιωαννίδης χρησιμοποίησε άλλη, κυριολεκτικότερη...).

Ποιους και πόσους Έλληνες πολιτικούς σεβάστηκαν οι Τούρκοι; Το Βενιζέλο, το Μεταξά και τον Παπάγο. Διότι μόνον αυτοί τους έδειξαν τον ανδρισμό τους. Παρήλθον οι χρόνοι, οι εποχές και οι Πρωθυπουργοί. Η Αθήνα των Σημίτη-Παπανδρέου, προηγουμένως και σήμερα του Καραμανλή, νομίζει ότι έχει να κάμει με το... Δούκα του Νόρφολκ και όχι με Ασιάτες ληστές. Μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του Ιουλίου-Αυγούστου 1999 στην Τουρκία και στην Ελλάδα, οι Αμερικανοί εγκαινίασαν τη «διπλωματία των σεισμών» που οδήγησε στην πολιτική των Παπανδρεϊκών ζεϊμπεκιών, των «αδελφοποιήσεων» ελληνικών και τουρκικών Δήμων και επί Καραμανλή, σήμερα, στα κουμπαράτα με τον Ερντογάν.

Η πολιτική της Αθήνας και, δι΄ αντανακλάσεως και υποδείξεως, της Λευκωσίας, είναι ότι η ένταξη της Τουρκίας εξυπηρετεί ευρύτερα εθνικά ελληνικά συμφέροντα. «Είναι καλύτερα μια Τουρκία μαντρισμένη στην Ευρώπη παρά μια Τουρκία αφημένη και έρμαιο στο φονταμενταλισμό, στον ισλαμισμό και στην τρομοκρατία», φαίνεται να είναι η συλλογιστική Ελλάδας και Κύπρου. Επίσης, συντηρείται η ψευδαίσθηση ότι η Τουρκία, διά της Ευρώπης, θα υποχρεωθεί σε 10-15 ή και περισσότερα χρόνια να εξευρωπαϊσθεί και, άρα, να συνταχθεί με τα υπόλοιπα δημοκρατικά και σεβόμενα το διεθνές δίκαιο και το κοινοτικό κεκτημένο, κράτη της Ένωσης.

Τρεις βασικοί παράγοντες

Η πολιτική αυτή επιμένει να παραγνωρίζει και να υποτιμά τρεις βασικούς παράγοντες.

Πρώτον, η εμπεδωμένη και εδραιωμένη πεποίθηση των Τούρκων -πολιτικών, στρατιωτικών και κοινής γνώμης- ότι έδωσαν πολλά και έκαμαν πολλές παραχωρήσεις για το Κουρδικό, για το Κυπριακό και στην Ευρώπη. Συνεπώς, λένε, τώρα είναι η ώρα να εισπράξουμε, και τα δικά μας αιτήματα να γίνουν σεβαστά. (Αυτή δεν είναι μόνο δική μας εκτίμηση, είναι και εκτίμηση του βοηθού υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Ματ Μπράιζα, σε συνέντευξη που παραχώρησε τις προάλλες στον αθηναϊκό «Ελεύθερο Τύπο»).

Δεύτερον, ποιος ή ποιοι καλούνται να σεβαστούν τα αιτήματα της Τουρκίας, δηλαδή να τα ικανοποιήσουν; Σε πρώτο στάδιο, η Ελλάδα στο Αιγαίο και η Κυπριακή Δημοκρατία στο Κυπριακό, διά της νεκρανάστασης του σχεδίου Ανάν (επί του οποίου, λέγει η Τουρκία του Ερντογάν, εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις της).

Τρίτον, είναι η πρωτοφανής ανοχή που η Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύνολο και πολλοί εταίροι μας επιδεικνύουν έναντι μιας υποψήφιας χώρας, της Τουρκίας, η οποία, ενώ απαιτεί να ενταχθεί στην Ένωση επιμένει να κατέχει κυπριακό, δηλαδή ευρωπαϊκό έδαφος. Αυτή η ανοχή επιδεικνύεται και έναντι συχνών-πυκνών εκβιασμών της Άγκυρας προς την Ευρώπη.

Σαν κακομαθημένος μαθητής, η Τουρκία απειλεί και εκβιάζει την Ένωση κάθε φορά που δεν ικανοποιούνται ή δεν ικανοποιούνται αρκετά τα αιτήματα και οι αξιώσεις της. Τόσο ο Ετζεβίτ, τότε, όσο και ο Ερντογάν, σήμερα, ακολουθούν τη γνωστή τουρκική πρακτική των εκβιασμών, η οποία, δυστυχώς, αποδίδει, εξαιτίας συμφερόντων, σκοπιμοτήτων και συμπαιγνιών εταίρων μας με την Άγκυρα (είναι απίστευτα τα οικονομικά συμφέροντα Γαλλίας, Βρετανίας, Γερμανίας, Ιταλίας, χωρίς να παραβλέπουμε τα ύψιστα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ). Αλλά και εξαιτίας της ανοχής και αδυναμίας αντίδρασης Αθήνας και Λευκωσίας.

Το κόστος κατευνασμού της Τουρκίας

Ο Μπράιζα είπε ωμά ότι μια «προσβεβλημένη και στριμωγμένη Τουρκία» είναι δύσκολος συνομιλητής. Ενώ αν γίνουν σεβαστά τα αιτήματά της, τότε θα είναι πιο ευεπίφορη σε συνομιλίες. Αυτά που δήλωσε ο Ματ Μπράιζα διερμηνεύουν μια γενικευμένη, φαίνεται, αντίληψη σε ευρωπαϊκούς παράγοντες, ότι, για να μη χάσουμε την Τουρκία, δεν πρέπει να την εξοργίζουμε, να μην την προκαλούμε, να τη θωπεύουμε και, βεβαίως, να ικανοποιούμε τις απαιτήσεις της.

Αυτή η πολιτική ονομάζεται «κατευνασμός». Ποιος θα πληρώσει το τίμημα του κατευνασμού της Τουρκίας, για να μην εξαγριωθεί ή για να μην... εγκαταλείψει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε., όπως ήδη υποβάλλουν στον κατευθυνόμενο τουρκικό Τύπο ανώνυμοι Τούρκοι αξιωματούχοι; Πρώτα η Ελλάδα στο Αιγαίο, ύστερα η Κύπρος στο Κυπριακό, ενώ δεν αποκλείεται να καταβάλουν ανάλογο τίμημα, ξανά, οι δυστυχείς Κούρδοι, οι Αρμένιοι, οι Βούλγαροι.

Και πότε όλα αυτά; Ενώ αύριο και επίσημα η Ευρώπη, παρά τις τουρκικές αντιδράσεις, προειδοποιήσεις, απειλές, υποδέχεται τον Αττίλα στα σαλόνια της, για να αρχίσουν να συζητούν περί της συμμόρφωσής του στο κοινοτικό κεκτημένο και στο διεθνές δίκαιο. Ψευδαίσθηση; Κάτι χειρότερο: Φρεναπάτη! Διότι:

Πρώτον, η Τουρκία έδειξε ήδη από καιρό πώς εννοεί την ένταξή της: Να προσαρμοσθεί η Ευρώπη στα αιτήματά της, όχι η Τουρκία στις αρχές και αξίες, επί των οποίων είναι θεμελιωμένη η Ένωση.

Δεύτερον, η συμπεριφορά της έναντι του Πρωτοκόλλου, η δήλωσή της ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και η απαίτησή της να πάρει την Ευρώπη «α λα καρτ» είναι ενδεικτικά της πολιτικής που θα ακολουθήσει μετά τις 4 Οκτωβρίου.

Όσα πετύχαμε «υπό τις περιστάσεις»

Η ΛΕΥΚΩΣΙΑ διέπραξε ολέθρια λάθη στην αντιμετώπιση της τουρκικής αυθάδειας και της ανοχής των εταίρων μας. Στις 17 Δεκεμβρίου, έβαλε πάρα πολύ χαμηλά τον πήχη, πιεζόμενη και από μιαν Αθήνα που δεν ήθελε να χαλάσει τις ζεϊμπεκιές και τα κουμπαράτα με τον Ερντογάν. Άλλωστε ισχύει και εφαρμόζεται η θέση Καραμανλή ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις θα προχωρήσουν ανεξαρτήτως της επίλυσης ή μη του Κυπριακού. Δεν τέθηκε εξ αρχής και αταλάντευτα το θέμα της αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τέθηκε πολλούς μήνες αργότερα από τους Γάλλους και τους Αυστριακούς.

Δεν αξιοποιήθηκαν οι σκοπιμότητες των εταίρων μας για να χρησιμοποιήσουμε τη γαλλική ή και αυστριακή και γερμανική άρνηση στην Τουρκία ως μοχλό προώθησης και των δικών μας αιτημάτων.

Σήμερα, η Λευκωσία και η Αθήνα επιχαίρουν για λεκτικά κέρδη που είναι, μεν, σημαντικά στο Πρωτόκολλο αλλά, πόσο θα είναι αποτελεσματικά και εφαρμόσιμα στην πράξη; Όλα σχεδόν τα κόμματα και η κυβέρνηση περιχαρακώθηκαν σε όσα «υπό τις περιστάσεις» πετύχαμε στο Πρωτόκολλο και στο διαπραγματευτικό πλαίσιο. Λησμονήθηκαν ανένδοτοι όροι και προϋποθέσεις, παραμερίσθηκαν ενστάσεις και ηρωικές απαιτήσεις για χρήση βέτο. Το βέτο πετάχτηκε στη χωματερή μιας πολιτικής, η οποία δεν είχε μεριμνήσει έγκαιρα για σύναψη στρατηγικών συμμαχιών και για εκμετάλλευση ευκαιριών ή και εποχικών σκοπιμοτήτων εταίρων μας (Γάλλων, Αυστριακών, Γερμανών).

Έτσι, αν απόψε επέλθει συμφωνία των «25», εκτός από την Ευρώπη, η οποία έχει τρομακτικά συμφέροντα με την Τουρκία, αύριο την υποδέχεται και η κατακτημένη από τον Αττίλα Κύπρος. Είναι η εκτίμησή μας ότι η αυριανή θα είναι μία αποφράδα ημέρα για την Ευρώπη, για την Ελλάδα και για την Κύπρο. Ήδη, πολλοί είναι εκείνοι που προεκτιμούν ότι η ενδεχόμενη ένταξη της Τουρκίας στην Ένωση θα σημάνει την αρχή του τέλους της συνοχής και της εντεύθεν τελικής διάλυσής της. Η σημερινή συμπεριφορά της Τουρκίας είναι ενδεικτική τι θα επακολουθήσει τα επόμενα χρόνια.

Back