ΟΙΚΟΣΕΛΙΔΑ     ΟΔΟΣ ΗΡΩΩΝ     ΕΞΩΚΛΗΣΙΑ     ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ     ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ    ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ    ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ    ΑΡΘΡΑ    ΦΩΤΟ-ΞΥΛΟΤΥΜΒΟΥ     ΦΩΤΟ-ΚΑΤΟΧΗ   

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ   -    ΚοινοτικΟ ΣυμβοΥλιο ΞυλοτΥμβου    -      ΣΥΝΔΕΣΕΙΣ    -   ΧΡΗΣΙΜΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ     -    ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΣΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ

Δημητρίου Γεώργιος Πέτρου

Οι γονείς του, η Φανού Πέτρου από την Τρεμετουσιά και ο Πέτρος Δημητρίου από την Ξυλοτύμβου, ήταν πολύ χαρούμενοι, γιατί επιτέλους απέκτησαν γιο , μετά από τρεις κόρες, την Δημητρού, την Κικούλα, και τη Λένια. Αργότερα γεννήθηκε και η Ευανθία .

Τα πρώτα παιδικά του χρόνια τα πέρασε ήσυχα στο πατρικό του σπίτι, όσο ήσυχη μπορεί να ήταν η εποχή του ,αφού ξεκινούσε ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α.

Ήταν ήσυχο, ευγενικό και υπάκουο παιδί.

Τέλειωσε το Δημοτικό σχολείο του χωριού μας το 1967. Ήταν πολύ καλός μαθητής. Εφάρμοζε το «νους υγιής εν σώματι υγιή», αφού ήταν και αθλητής και πήρε δυο κύπελλα στους περιφερειακούς αγώνες των Δημοτικών σχολείων.

Δεν συνέχισε τις σπουδές του στο Γυμνάσιο. Πήγε κτίστης. Τη μέρα έκτιζε και τη νύκτα πήγαινε ψάρεμα στη Δεκέλεια και βοηθούσε τον πατέρα του.Ακόμα πήγαινε νυχτερινό σχολείο και μάθαινε Αγγλικά.

Του άρεσαν οι μοτόρες και το κυνήγι. Η ζωή του απειλήθηκε σοβαρά όταν ήταν στην εφηβική ηλικία. Ενώ βοηθούσε στο άνοιγμα ενός λάκκου, (φουντάρισμα) έσκασε ο κώνος πάνω στον οποίο πατούσε και “έπεσε” μέσα στο λάκκο. Τραυματίστηκε και έσπασε και το χέρι του.

Αργότερα, όταν ήταν στρατιώτης, τραυματίστηκε σοβαρά.

Τους έπαιρναν στο Βαρώσι με στρατιωτικό αυτοκίνητο. Καθόταν πίσω στην “κάσια” του αυτοκινήτου μαζί με άλλους στρατιώτες. Ο οδηγός έπιασε απότομα φρένα και ο Γεώργιος εκτινάχθηκε από τη θέση του. Τραυματίστηκε σοβαρά, έσπασαν τα δόντια του και νοσηλεύθηκε στο νοσοκομείο του Βαρωσιού.

Μακάρι να ήταν και ο τελευταίος τραυματισμός του. Όμως δεν ήταν.

Ο Γιώργος κατατάχτηκε στην Εθνική φρουρά τον Ιανουάριο του 1974. Υπηρέτησε αρκετό χρονικό διάστημα στο Κ.Ε.Ν. Λάρνακας με Α.Σ.Μ. 8673/73 .

Μετά, επειδή ήταν μαυροσκούφης ,υπηρέτησε στην Κοκκινοτριμιθιά.

Ήταν στα τεθωρακισμένα.

Όταν έγινε η Τουρκική εισβολή ή μονάδα του, 286 Μηχανοκίνητου τάγματος Πεζικού (Μ.Τ.Π.), τάχθηκε να υπηρετήσει σε περιοχή της Κερύνειας, για να βοηθήσει στην απόκρουση της Τουρκικής εισβολής.

Στην πρώτη εισβολή τραυματίστηκε στο χέρι και στο μηρό. Έχασε και τις φωτογραφίες του σ’ αυτή τη μάχη. Τις βρήκε ο Κοινοτάρχης του Κοντεμένου και τις έδωσε σε μια χωριανή μας που πήγε να βρει κι’ αυτή το γιο της, που ήταν στην ίδια μονάδα με το Γεώργιο.

Οι γονείς του Γεώργιου ρώτησαν πού υπηρετούσε η μονάδα του. Έμαθαν ότι υπηρετούσε στον Άγιο Ερμόλαο και πήγαν στις 4 Αυγούστου 1974 να τον δουν. Του πήραν και φαγητό .
Το ίδιο έγινε και στις 11 Αυγούστου ημέρα Κυριακή. Ξαναπήγαν και τον είδαν. Ήταν η τελευταία φορά που θάβλεπαν τον μοναχογιό τους.

Η μητέρα του βλέποντας το παιδί της πληγωμένο του είπε: « Έλα , γιε μου, να πάμε στο χωρκό να πάεις στο γιατρό να περιποιηθούμε τα τραύματά σου». Κι’ αυτός, σαν γνήσιος Έλληνας, απάντησε: «όχι μανά, ένθα γινώ λιποτάκτης. Θα μείνω εδώ που με έταξε η πατρίδα».

Έμεινε να φυλάει τις Θερμοπύλες του ο Γιώργος.

Μα έγινε η δεύτερη φάση της εισβολής . Οι Τούρκοι έκαναν έφοδο στη μονάδα του…..Από τους 30 που ήταν στη μονάδα του στον Άγιο Ερμόλαο μόνο οι τέσσερις κατόρθωσαν να σωθούν . Οι άλλοι 26 είναι αγνοούμενοι.

Ρώτησαν παντού οι γονείς του. Αξιωματικούς, υπαξιωματικούς, στρατιώτες……Τίποτε. Κανένας δεν ήξερε να τους πει τι απόγινε .

Μετά από πολύν αγώνα, τελικά βρήκαν τον ένα από τους τέσσερις που σώθηκε από τη μάχη στον Άγιο Ερμόλαο. Τον ρώτησαν με την αγωνία και τον πόνο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους. Και η απάντηση! «Μη κουράζεστε άδικα. Μην τρέχετε. Μην ρωτάτε. Γιατί δεν θα το βρείτε!»

Έτσι οι γονείς ανεβαίνοντας το Γολγοθά τους περιμένουν και ελπίζουν στη Ανάσταση. Ανάσταση που θα’ ρθει, μόνο αν έλθει ο λεβέντης τους, ο μοναχογιός τους.

΄Οπου και να’ σαι Γεώργιε, στη γη ή στον ουρανό, να’ σαι καλά.

Εμείς πάντα θα σε σκεφτόμαστε και, τώρα που σε γνωρίσαμε, θα προσευχόμαστε για σένα.

                    ------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Τα κείμενα για τη ζωή των αγνοουμένων του χωριού μας είναι παρμένα από το βιβλίο <Για σας προσευχόμαστε όλοι ν΄ ρθείτε ξανά> γραμμένο από τα παιδιά της Δ΄1 του Β΄ Δημοτικού Ξυλοτύμβου σχολική χρονιά 2001-2002 υπό τη καθοδήγηση της δασκάλας τους Τασούλας Παναγή Παπακυριάκου

Οι γονείς του Γεώργιου  Πετρής και Φανού μαζί με τα παιδιά που τους επισκέφθηκαν Γιώργο Καρουλλά αδελφότεχνο του Γεώργιου Μιράντα Ονισηφόρου και Ελένη Στυλιανού.

Ο Γεώργιος με τη στρατιωτική στολή.

Όταν ήταν στρατιώτης

Πρώτος στη μέση σε κάποια στρατιωτική παρέλαση.

Απόκομμα από την εφημερίδα «Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ» στις 20 Μαρτίου 2004